Powstanie Warszawskie

Szanowni Państwo i Drodzy Uczniowie, wakacje trwają, choć ich połowa już za nami, to jest pewna rocznica przy której warto chwilę się zatrzymać i poddać refleksji czasy minione. Może da się wyciągnąć z nich jakąś naukę podczas letniego wypoczynku ? Tematem jest jedno z naszych narodowych powstań. Zgodnie z rozkazem dowódcy Armii Krajowej, Tadeusza Komorowskiego „Bora”, 1 sierpnia 1944 roku o tzw. godzinie „W” rozpoczęło się powstanie warszawskie. Jego głównym celem było wyzwolenie stolicy z rąk niemieckich okupantów jeszcze przed wkroczeniem wojsk sowieckich. Plan ten jednak nie powiódł się, a stłumiona po 63 dniach walka wyzwoleńcza zakończyła się klęską. Skutkami tej irredenty była śmierć około 200 tysięcy mieszkańców Warszawy (w tym około 22 tysięcy żołnierzy) oraz niemal kompletne zburzenie miasta z rozkazu Hitlera. Warto powiązać tę rocznicę z życiem św. Jana Pawła II- patrona naszej szkoły. W czasie gdy w Warszawie wybuchło powstanie Karol Wojtyła jako młody kleryk przebywał w Krakowie. W sierpniu, po rozpoczęciu walk w Warszawie, zostały nasilone łapanki także w Krakowie. Młody kleryk cudem uniknął schwytania przez hitlerowców. Potem, już jako papież, Karol Wojtyła wielokrotnie nawiązywał w swoich homiliach do czasów wojny „Powstanie Warszawskie przeżywałem w Krakowie z ogromnym napięciem i modlitwą”. Papież wskazywał, że Warszawa w 1944, roku stała się miejscem wyborów „między życiem a śmiercią, między miłością a nienawiścią”. Według papieża miasto to nie tylko mury „W 1944 roku stolica Polski została zamieniona w wielką ruinę. W ciągu lat powojennych ta sama Warszawa została odbudowana tak, jak widzimy ją dzisiaj: — zwłaszcza tu, z tego miejsca — dawna i nowoczesna zarazem. Czy to nie jest jeszcze jedno zwycięstwo moralne Narodu?” Historycy do dzisiaj dyskutują nad okolicznościami i sensem rozpoczęcia powstania na ulicach Warszawy w 1944 roku. Nie zmienia to jednak faktu, że akcja ta miała być potwierdzeniem prawa Polski do jej granic, które posiadała w 1939 roku, a co nie było zgodne z intencjami radzieckimi. Dziś znak litery P z „kotwicą” jest symbolem pamięci o tych trudnych momentach polskiej historii. Państwo Polskie w swoich dziejach przeżywało wiele wojen i tragedii: potop szwedzki, rozbiory Polski, powstania narodowe, I wojna światowa, okupacje niemiecką i sowiecką, II wojnę światową oraz rządy komunistów. Polska trwa dzięki swojemu narodowi i historii. Jesteśmy narodem wielkich królów, których w dawnych dziejach słuchała Europa, a Warszawa dalej jest naszą stolicą.